اگر اینجا هستید به احتمال زیاد فیلم گتسبی بزرگ را دیده اید. میتوانم حدس بزنم که دیالوگ های آن شما را حیرت زده کرده و البته این چیز عجیبی نیست. در این مقاله قصد دارم شما را با خواستگاه این دیالوگ ها آشنا کنم. دیالوگ های فیلم گتسبی بزرگ هر چند بسیار جذاب هستند اما قسمت هایی از کتاب آن هم بوده است که میتوانستند همانقدر جذاب و تاثیر گذار باشند.
دیالوگ گتسبی بزرگ
زمانی که جوان تر و خام تر بودم پدرم به من نصیحتی کرد که هنوز توی سرم در حال تکرار شدنه: “هر زمان که خواستی از کسی انتقاد کنی، فقط به یاد بیار که همه با امکاناتی که تو بزرگ شدی، بزرگ نشدن.”
من عادت کردم که قضاوت هام رو توی دلم نگه دارم. همین کارم باعث شده که باطن عجیب و غریب خیلی از آدما برام رو بشه. البته گرفتار آدم های پرچانه کارکشته ای هم شدم.
هر کسی خودش را با یک خصوصیت خوب میشناسد و خصوصیت خوب من این است: من یکی از چند نفر اندک افراد با صداقت هستم.
باید یاد بگیریم که دوستیمون رو تا زمانی که زنده ایم به دوستامون نشون بدیم نه بعد از مرگ. من بعد از مرگ اونا رو به حال خودشون میزارم.
گتسبی به نـور سبز باور داشت، به آن آینده سراسر سکر و لذت که سال به سال از برابر ما بیشتر پس می‌نشیند. پس، از چنگ ما گریخته است، اما مهم نیست – فـردا تندتر خواهیم دوید، دوست‌های‌مان را بیشتر خواهیم گشود… و روزی در صبحی خوش – پس همچنان می‌کوبیم، مانند قایق‌هایی خلاف جریان، و همواره به گذشته رانده می‌شویم. (جملات آخر)
میدونم که عاشق شدن مردی مثل من اشتباه بزرگی بود. (جی گتسبی)
امیدوارم که یه احمق باشه. این بهترین اتفاقیه که میتونه برای یه دختر بیوفته. یه احمق زیبا! (دیزی بوچانان)
میدونستم زمانی که اون دختر رو میبوسم برای همیشه بهش وفادار خواهم بود. (جی گتسبی)
دیزی: گاهی آرزو میکنم که میتونستیم با هم فرار کنیم.
جی: فرار؟ نه عزیزم. فرار قابل احترام نیست. ما قراره اینجا زندگی کنیم. توی همین خونه. تو و من!
دیزی بوچانان: گتسبی؟ کدوم گتسبی؟
جی گتسبی: میدونی، فکر کردم که میخوای چیزی راجب زندگیم بدونی. نمیخواستم که فکر کنی … یعنی نمیخواستم فکر کنی که منم یه آدمی بی اهمیت مثل بقیه ام!
دیالوگ‌های جذاب و کلاسیک دنیای سینما و تلویزیون را در پست‌های زیر دنبال کنید: