معرفی و نقد سریال ریوردیل | شهر کوچک با رازهای بزرگ؟ +لینک

سریال‌های تینیجری معمولا برای بزرگسالان چندان جذاب نیستند. این سریال‌ها به نظر عجیب می‌رسند و روابط منطقی در آن کمتر دیده می‌شود. شروع خوب سریال ریوردیل در سال 2017 و مخصوصا قسمت های اول آن باعث شده بود تا این دیدگاه کمتر در مورد آن بکار رود. البته که در حال حاضر این سریال وضعیت چندان خوبی از نظر محبوبیت ندارد و قرار است در فصل هفتم به کار خود پایان دهد. در ادامه این مقاله قرار است به نقد سریال ریوردیل و عوامل مثبت و منفی آن نگاهی بی‌اندازیم.

معرفی داستان سریال ریوردیل

منبع اصلی داستان سریال Riverdale کمیک‌های آرچی هستند. سریال هم کم و بیش با رویه کمیک پیش می‌رود و روابط عاشقانه نوجوانان در شهری کوچک به اسم ریوردیل را روایت می‌کند. کشیده شدن پای آرچی و گروهش به برخی ماجراها باعث می‌شود که متوجه رازهای تاریک شهرشان شوند. رازهایی که قرار نیست به این سادگی فراموش یا حل شوند.

سریال‌هایی که در مورد نوجوانان دبیرستانی ساخته می‌شود حال و هوای خاصی دارد که باعث می‌شود بسیاری از ما طرفدار آن باشیم. مقاله بهترین سریال های تینیجری نتفلیکس را بخوانید تا با بهترین سریال‌های این ژانر آشنا شوید.

فصل اول سریال با خبر فوت یک پسر محبوب از یک خانواده ثروتمند شروع می‌شود. خانواده بلاسم‌ها که از نسل‌های پیش مالک زمین‌های بزرگی بودند، پسر خود را از دست دادند و همه چیز به نوعی عجیب به هم پیچید. در این میان 4 جوان به نام‌های آرچی، بتی، ورونیکا و کاراکتر دیگری که با نام جاگهد می‌شناسیم، تلاش می‌کنند تا پرده از ماجرای این قتل بردارند.

اگر به سریال‌هایی مانند ریوردیل علاقه دارید، خواندن دیالوگ های سریال 13 دلیل برای را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

کاراکترهای سریال ریوردیل

از آن جایی که سریال ریوردیل بیشتر بر اساس روابط بین کاراکترها پیش می‌رود، شناختن آن‌ها و چهارچوب عملشان می‌تواند معیار خوبی برای نقد ماهیت کلی سریال باشد.

آرچی اندروز

عضو سابق تیم فوتبال آمریکایی مدرسه که علاقه زیادی به موسیقی دارد. یک نظامی سابق است که در حال حاضر در مدرسه به دانش آموزان آموزش می‌دهد. او همچنین سابقه حفاظت از شهرش در مقابل انواع خطرات را دارد.

دوستان صمیمی او جاگهد جونز، بتی کوپر و ورونیکا لاج هستند. او مدتی در مدرسه با ورونیکا قرار می‌گذاشت اما بعد از قطع رابطه با او، با بتی کوپر وارد رابطه شد.

بازیگر این نقش KJ Apa نام دارد.

بتی کوپر

یک کاراکتر باهوش که از دوست دوران کودکی آرچی به حساب می‌آید و کراشی طولانی روی آرچی داشته است. او بعد از حضور ورونیکار در مدرسه به سرعت با او صمیمی شد و مدتی هم با جاگهد قرار می‌گذاشتند. او در حال حاضر یک مامور FBI است که در شهر ریوردیل فعالیت می‌کند.

ورونیکا لاج

دختر منهتن نشین ریوردیل که جزو ثروتمندان آن شهر بود، با زندانی شدن ناگهانی پدرش به شهر ریوردیل آمده است تا به زندگی اش سر و سامان بدهد. تلاش‌های او برای موفقیت و البته آلوده نکردن دست‌های خود باعث بروز ماجراهای زیادی می‌شود. درگیر بودن او با بازارهای مالی و آشنایی اش با بیزینس های مختلف سرانجام باعث میشود تا بتواند یک حرفه موفق در وال استریت داشته باشد.

جاگهد جونز

دوست صمیمی آرچی که کاراکتر درونگرا و خاصی دارد. او مدتی لیدر گروه موتورسواری سرپنت ها بود اما در حال حاضر به تدریس مشغول است و گاهی مینویسد. اگر جاگهد یک کاراکتر در یک سریال کمدی بود، قطعا همان کسی میشد که به خاطر اشتباهات دیگران به دردسر می‌افتاد.

نقد سریال ریوردیل

سریال ریوردیل که در سال 2017 شاهد اولین قسمت آن بودیم، قرار است در سال 2023 بعد از پخش 137 قسمت به کار خود پایان دهد. به همین خاطر تصمیم گرفتیم یک نقد کوتاه در مورد ماهیت فیلم، اهداف آن و رضایت مخاطبان از اجرای کار تهیه کنیم.

در نقد سریال ریوردیل باید اعتراف کرد که فصل اول آن به نسبت سریال های هم سبک خود بسیار جذاب تر بود. سریالی که به نظر تینیجری می‌رسید، در بسیاری از صحنه ها به استانداردهای کاراگاهی نزدیک می‌شد و اگر سن و سال کاراکترها را در نظر نمی‌گرفتیم می‌توانستیم از آن لذت ببریم.

اگر بخواهیم با یک مثال آن را توصیف کنیم، می‌توانیم بگوییم که دقیقا نقطه مقابل سریال leftovers بود. هم از نظر عمق و هم از نظر دارک بودن فضا و غم و اندوه جاری در سکانس‌ها.

در مورد فصل اول می‌توان گفت که اگر از دیدن فیلم های کمیکی یا سری فیلم های سریع و خشن اذیت نمی‌شوید، دیدن فصل اول ریوردیل هم می‌تواند برای شما جذاب باشد.

حتی نظرات بسیاری از منتقدان متاکریتیک هم در مورد افتتاحیه این سریال مثبت بود و تنها چند مورد نمره بدی به این سریال داده بودند. برای مثال:

از این که نیازی به گفتن این حرف ها دارم غمگینم اما بازیگری مصنوعی و نحوه روایت کلیشه‌ای از یک قتل با ترکیبی از سکس و روایت داستانی یک کاراکتر در انتها توان قدرت بخشی و پیچیده کردن یک داستان را ندارد.

فصل بعدی سریال هم توانست موفق عمل کند. هر چند به موفقیت و محبوبیت فصل اول نرسید اما توانست طرفداران خود را راضی کند. البته هنوز ماهیت سریال کمی تق و لق بود و کارهایی که کاراکترها انجام می‌دادند شباهتی به سن و سال آن‌ها (15 یا 16) نداشت.

فصل بعدی سریال هم کمی بیشتر افت داشت تا بیشتر منتقدان دلیل ادامه این سریال را “حمایت جامعه LGBT”، “اصطلاحات جوانگرایانه” و البته “جذابیت بازیگران” بدانند. هر چند این سریال بعد از این فصل همچنان 4 فصل دیگر ادامه داشت اما نمرات سریال رفته رفته کمتر می‌شد و تعداد انتقادهای تند و تیز بالاتر می‌رفت. رفته رفته این سریال حالت تینیجری خود را از دست داد و شاید حتی به رده بزرگسالان هم نزدیک شد و جزو سریال هایی که نباید با خانواده دید قرار گرفت. برای مثال:

این سریال اصلا منطقی نیست. فصل اول خوب شروع میشه اما بعدش افتضاحه. جوری حرف میزنن انگار از شاهنامه در اومدن در حالی که فقط چند تا بچه نوجوون هستن. هیچ بچه ای اینطوری حرف نمیزنه یا رفتار نمیکنه. احساس میکنم نویسنده های این سریال چند تا بچه 12 ساله بودن که داشتن در مورد کاراکترهای محبوبشون داستان سرهم میکردن. بتی و جاگهد هم با اینکه یه برادر مشترک دارن با هم قرار میزاشتن. 

زمانی که تیم بازیگری سریال در مورد فصل اول صحبت میکنن میتونین هیجان رو توی چهره هاشون ببینید. اما توی فصل های بعدی حتی نمیتونن ادای خوشحال بودن رو دربیارن. کاراکترها به حدی غیر واقعی نوشته شده که حتی بازیگرها هم نمیتونن قبولش کنن. همین باعث شده تا طرفدارای این سریال فقط بچه های 9 یا 10 ساله باشن که به خاطر بازیگرای سریال اون رو تماشا میکنن.

قرار گذاشتن کاراکترها هم با سرعت عجیبی جلو میره. صمیمیتی که به زور داخل فیلمنامه قرار داده شده اون رو به یک چیز حال به هم زن تبدیل کرده که نمیشه نگاهش کرد.

در مورد واقعگرایی سریال هم همین رو بگم که بیشتر از نصف بعضی اپیزودها به فیلم برداری 2 تا نوجوون 15 ساله روی تخت میگذره. چیزی که مشخص نیست برای جلو بردن داستان لازمه یا کارگردان به علت دیگه ای اینقدر روش زمان صرف کرده.

ورونیکا در حال اداره کردن کسب و کارهاییه که نیاز به تیم های بزرگ دارن و همچنان هم داره خیلی عادی به کارهای مدرسه و امتحاناتش میرسه. اون زیر سن قانونیه، صاحب یه باره، داره به صورت غیر قانونی به دوستانش که اون ها هم زیر سن قانونی هستن الکل میفروشه، یه قمارخونه زیرزمینی رو اداره میکنه و همه اینا منطقیه، چون نویسنده ها کنار پیکنیک نشستن و این فیلمنامه رو نوشتن.

گروه موتورسواری سرپنت ها هم که توسط بچه ها اداره میشه. یعنی هیچوقت در هیچ زمانی یه بزرگتر نبوده که بتونه این گنگ رو مدیریت کنه؟ پلیسی نبوده که بخواد اون ها رو متفرق کنه؟

نویسندگی ضعیف در مورد پلیس حتی از این هم فراتر میره. همه برای پدر ورونیکا کار میکنن و حتی کسی نیست که به عنوان یه مترسک درست و حسابی گشت بزنه.

وقتی این همه سریال خوب کنسل میشه، ریوردیل باید بعد از همون 2 فصل کارش رو تموم میکرد.

کاربر دیگری تلاش کرده است تا با نقد فضای سریال ریوردیل، آن را برای دیگران شرح دهد:

برای این که متوجه ماهیت این سریال بشین، بزارین بهتون چند تا قانون رو بگم که اعصابتون زمان دیدن این سریال خرد نشه. البته این رو هم بگم که خودم این سریال رو فقط به خاطر خندیدن به فیلمنامه اش نگاه میکنم و هیچوقت در این مورد نا امیدم نکرده.

1. ریوردیل در یه جهان موازی شکل میگیره که تم سالهای 1950 رو داره و تلفن و تلویزیون و همه چی قدیمی هستن اما فاز دنیای 2020 رو دارن.

2. والدین یا بزرگترها وجود خارجی ندارن. تا فصل چهارم سریال تمام پدر و مادرهای کاراکترها فاسد بودن یا کشته شدن. البته فصل های اول وضعیت همین بود. یا بزرگتری نبود و یا اگر بود درگیر ماجراهای خودش بود. اگر این سریال رو دیده باشید بیشتر از نصفش رو از خودتون میپرسید “ننه بابای اینا کجان؟” یا “اگه ننه بابای ما بودن فلانمون میکردن”. نکته ای که باید از این سریال بدونین اینه: والدین اینا هویج هستن و وجود خارجی ندارن!

3. چیزی به اسم مجری قانون وجود خارجی نداره. دقیقا مثل مورد دوم. دلیل این که بچه ها هیچوقت به خاطر گندهایی که بالا میارن دستگیر نمیشن اینه که هیچ قانونی وجود نداره. پلیس فقط یه عروسکه که توسط پولدارها بازی داده میشه. زمانی که در فصل سوم میپرسید “چرا به پلیس زنگ نمیزنن” ممکن نیست خودتون به سوال خودتون نخندید.

4. حداقل سن برای خوردن الکل در آمریکا 21 ساله. این کاراکترها کمتر از 16 سال سن دارن و این که جلوی پدر و مادرشون الکل بخورن و یکیشون صاحب بار شهر باشه مسخره است.

5. جاگهد نویسنده خوبی نیست. البته نمیشه زیاد به کاراکتر ایراد گرفت، یه شهر کوچیک چقدر میتونه داستان عجیب و غریب داشته باشه؟ اون با اون نویسنده ای که کل این داستان رو نوشته. شاید هم جاگهد توی نوشتن از بقیه اهل ریوردیل بهتر بوده.

اگه بخوام خلاصه بگم، ریوردیل رو برای 2 نوع مخاطب ساختن. دسته اول کسانی هستن که خودآزاری شدید دارن و میخوان زمانی که سریال میبینن به شکل دیوانه واری سر تلویزیونشون فریاد بکشن و موهای خودشون رو بکشن.

دسته دوم هم کسانی هستن که یک حرفه نویسندگی شکست خورده دارن و میخوان با دیدن کلیشه نویسی و ایرادهای بیشمار نویسنده ریوردیل بخندن و به آینده امیدوار بشن. 

داستان کلی ریوردیل و ایده آن جدید نیست و به هیچ وجه نمیتوان آن را یک اثر خلاقانه یا انقلابی نامید. اما با شروع خوب آن امیدوار بودیم که شاهد یک سریال بسیار خوش‌ساخت‌تر باشیم. سریالی که توسط منتقدان لگدمال نشود و بعد از تمام شدن آن، دلتنگ کاراکترهایش شویم. تنها توصیه ما به شما این است: اگر به دنبال یک سریال کاراگاهی و تینیجری خوب هستید، فقط فصل اول سریال ریوردیل را ببینید و از آن خداحافظی کنید.